adimlarim ucarak cikti evden ,
uykumu bir kac adim sonra gerilerde birakmaya basladim ...
kulakligimda cinlayan bir kac melodiydi gun boyunca duydugum ...
durakta beklerken otobuslerin gecisleri beni rahatsiz ediyordu , ve o hic gelmedi ! aslinda beklemiyordum gelmesini ... ellerimi tutmasini da istemiyordum ya da yanagimda bir opucuk de fena halde daraltirdi icimi ...
ama gelmedi !
gelmeliydi denilen kisilik , ve gelmesini hic istemedigim ...
burda olmaliydi !
sonra cumartesi de degildi bugun gunlerden ve takvimimi saatim kadar yakinimda tasimadigimdan gecmiyordu bende gunler ...
hep cuma kaldi gunum ...
ve aylardan eyluldeydim hala ... gidisi kadar sicakti yeryuzum ve gelmeyisi kadar usuyordum her defasinda...
ve her ayin yirmisinde olmeler vuruyordu depremlerimi ...
sonra yikiliyordum kendi yiginlarim arasina...
baska topraklarda arasam da varligini ...
oldugu yerdeydi o hep aslinda ... var olmasina alisik kaldirimlarda...
ayak izleri hep ayni yerinde dururdu ve ayni yere basardi her adim atisinda...
soylesene sevgili...
bugun orda da cuma mi gunlerden ?
ve aylardan eylul mu ?
saat 3- 4 arasi mi hala ?
sonra ...
ellerin hala soguk mu ?
ve sicak mi bakislarin eskisi gibi ...
hic ozlemedim ki seni !
haziran 2bin7
1 yorum:
Çok düşündüm ne yazsam diye bulamadım..aklıma bu yazı için en uygun söz geldi
"nemo dat quod non habet"...
Yorum Gönder