düştü omuzlarım...

kurtarayım derken kendimi düştüğüm çukurdan , dibe vurduğumu yenilerde anladım...yok ki sarılıp ağlayacağım bi dost , gözyaşlarımı omuzlarında kurutacağım bi yürecik yok ki...

duyduğum herşeyi içime sakladım , ne elimden gelen birşey oldu senin için , ne bir şeyleri yoluna koyabildim!

durup karşımda , hiç bi rşey olmamış gibi gulumsemen bile kırdı beni sevgili. .

var olmanı , benim olmanı dilesem de tanrıdan , bunun mümkün olmayacağını da bilerek susuyorum !

neyin cesaretini arar ki insanoğlu sevginin içinde...

sevmek . . . sevmek ki dünyanın en güzel olgusu ve en acı ve en tatlı ve en boktan !

seviyorum seni ; ama haketmediğini düşünüyorum..öyle ya , içinde gram ben olsam , bi haberin gelirdi benden yana...boş bi el-mek , boş bi mesaj bile olsa...

artık önemi yok hiç bir şeyin...

ben pes etmem , savaşırım sevdam için ; sen kendine mukayet ol !

iç yakan bi soğuğu var benim yeryüzümün... dokunduğunda buz kestiren alevleri var !

hani hep söylerdin ya anne ;

kanatlarının farkına var küçük kelebek diye bana.. hani kendime olan güvenim perçinlensin diye hep kelebek masalları anlattın ya bana , hani hep kelebeklerle süsledin ya baktığım her yeri...

hani dedin ya üzülme tırtılın sonuna , kelebeğin doğuşuna sevin , ucunda özgürce uçup rengarenk ölmek var diye !

kanatlarımın farkına ne zaman varacağımı söyelemedin ki bana !

anneee !

ben artık yürümek istemiyorum !

bana uçmayı öğret !