Varlik

Gunesini kaybetmis ulkelerin sabahladigi icki sofralarinda ,hayatin aslinda ne de anlam yuklu oldugunu gordum.

Pesimistlik bi yana dursun ,karanligin koynundayken usudugum saatleri bi Tanri bilir.Sarilmak istedigim annem , opmek istedigim sevgilim, gulumsemek istedigim babam ,surekli dalastigim kardesimin ozlemi.

Yuzum gozum kan icindeyken bile ringi terketmedim ben ,korkmadim hic bi zaman olmekten ,oysa olmek en korktuklarimdan.

Kosmaya cabalayip yerimden bile kimildayamadim ben ruyalarimda , beni yakalayacagindan korktugum kadrolu kabuslarimdan kacarken.Her gordugum kabusun sonu "mutlu " olanlardandi oysa.UYANMAK en mutlu olaniydi !

Gozlerimi dikip saatlerce tavana baktigim zamanlarda cok korkardi annem , bilmezdi ki ulkemi kurtarma planlari icinde oldugumu.

Yazdigim ve daha yazacagim tum siirlerden nefret ettirdi beni hayatima giren sevgililer.Her gidis parmakuclarimdan bi kelimeyi yok etti.SUSTUM ! belki de bu yuzden her agladigimda elimden tutardi annem.

Iki satir muhabbetine goz koyduklarim oldu hayatimda.Dost diye sarildigim sahte suratlar.Her gulumseyisimle kaybettigim bi renk...

Anlayacagin ,

Bende hayat zifiri karanlik .Sana yeryuzumdeki baska hangi renkten bahsedebilirim ki ?

Karamsara cikmis adimiz bi kere , sekize indirmek isteyen kim , varsin on olsun kovuldugumuz koy sayisi , bi sonraki koye gider yalancinin mumunu yatsi vakti sondururuz.

Varsin uzatmasin ellerini adiler,dustugumuz gibi kalkmasini da biliriz.

Varsin!

sahi var misin ?

( 11 september '006 gunluk kisisi Wit'ten alinti )