derin yaralarim olsun artik benim de. silinmeyecek kadar derin yaralar...
unutmak istemiyorum! unutamayacagim seyler olsun hayatimda, uzsun beni ayriliklar! cok seveyim de, giderse diye korkudan ne yapacagimi sasirayim misal...
boyle huzunlu ezgilerde ezilsin icerimde bi yerler... gozumun onunde belirecek suretler olsun...
ah simdi nerelerdedir dedigim insan evlatlari da olsun! beni merak ettigini dusunup arayabilecegim kadar yakin olsun.
hayat bana neler verdi, neler aldi, neler olmaliydi. kurdugum cumleler bile degismedi uzun zamandir. garip bi dongu icine SIKISMIS ve bu dongudeki rolumu coktan kabullenmisim. eskiden yazilarim daha cok ucnokta ihtiva ederlerdi, daha cok anlamlar yuklemeye calisir, bocalardim!
kelime haznem bir hazineydi. beni en cok edebiyat hocalarim sevdi!
sarki soylemek istiyorum, ya da bir fotograf karesine sikistirdigim bir kahramanim olsun istiyorum. bu yaziyi birilerine okusam da olur. ya da yaptigim bi tabloyu cok begensin biri.
karmasamdan uzaklasir uzaklasmaz, karmasadan uzaklastirdigim cumlelerle yazmaya gelecegim. eteklerimde seker kokusu, dudaklarim pembe, gozpinarlarim masmavi. .
rengine alistigim dostluklar da elendi cok onceleri... salt ben cabalarsam yolunda giden bi hayat bu. ama ben yoruldum!
sahi, basimi omzuna yaslasam?
azcik?
nolur...
3 yorum:
O huzur biz lisedeyken yok olmuş! yok artık omzuna başını koyup huzur bulabilmek... İçinde bir kurt bu da diğerleri gibi çıkarsa.. Yıkılmamalıyım, teslim olamam.. önce o ispat etsin kendini....
bi kurt bi elmayı değil tüm kasayı berbat eder yer i gelir koskoca bi bahçeyi lekeler... işte böyledir insanların duyguları hassastır..
insanlar kelebek gibidir özlediğimiz ve istediğimiz kozamızın içindeki hayallerimiz bildiklerimizdir...
ama kozadan çıkıp kanat çırpmaya başladıkça öğreniyoruz kötülükleri iyilikleri... her kanat çırpışımızda yeni bir şüphe takılıyor... sonra şüpheler zamanla ön yargılara ön yargılarsa lanet olası kötü gerçeklere dönüşüyor.. Kelebekler bilse ömürlerinin kısalığını bunlara takılırlarmıydı demk gelse de içimizden....
insanoğlu takılmadan yapamıyor çünkü karşısındaki herhangibir insan genel olarak kötü... genel olarak gerçek...
Eğer birgün omuzlarında huzur bulabileceğin bir insan çıkarsa karşına büyük ihtimalle kaçırmazsın sen ama o seni kaybeder... Çünkü o da kelebek misali belli bi kanat çırpmış ve artık kötü gerçeklerden korkar olmuş, içinde hep o kurt.. aklında hep o kötü gerçeklerden bir demet.. güne merhaba demeden önce onları hatırlar......
Gran foto, felicidades!!!
Frank, Barcelona
http://balapertotarreu.blogspot.com
tamam, omzum burada (: hep ama!
Yorum Gönder