Ne zaman ki yazmaya oturdum ben bu bilgisayar başına, lal oluyor parmakuçlarım.
Sana anlatacak neler biriktirdim oysa, tam 24 yıllık.
Hüzünle kaplanmış bir kitabım son zamanlarda. Hüznümün rengi teninden, her satırım gözlerinden. .
Beni hep terkettiler. Ve ne vakit terkedilsem hüznüm rengini aldı teninin. İçimde koca bir boşluktu özlem, sen yoktun. Olmasaydın zaten, tamamen sana bulanmışken hele, bir de varlığını kaldıramazdı yüreciğim sanırım. Neyse boşver. .
Kısa bahanelerle son verdim aşklarıma ben. 'Sen çok iyisin ben seni üzerim'le giriş yaptı kimileri hiç başlamamışlığa, ayrılıkla son verecekken.
'içinde kötülük var senin, benim hayalimdeki kızın içi tamamen sevgiyle dolu olmalı'yla gelen sonlar da vardı. belki en çok koyan buydu bana. o da ne demekse. .
'Gel' diyemiyorum nicedir. Ne vakit içimden dualar etsem 'gelsin' diye, hıçkırık düğümleniyor, ağlayamamak çok acı. 'Gel' diyemem ben, diyemem işte.
En çok üşüdüğüm demdir bu. Düşündüğüm olmalıydı beni oyalayan, aklım karışmalıydı oysa sık sık. 'Aşık mısın kızıım neden duymuyosun' diyenler olmalıydı etrafımda. Sarılmak haz vermeliydi bana, bir koku içimi titretmeliydi. Bunca korkmalarım boşa çıkmalıydı her seferinde. Şaşırtmalıydı bana olan sevgisi, hiç olmamışlar yüzünden!
Sarsaydın beni karanlığına. Yalnızlığınla vursaydın, parçalasaydın yeryüzümü. Yer yarılsaydı da içine düşseydik keşke. Bu kadar iyi olmasaydım sana karşı ve bu kadar içi kara kız olmasaydım. Ben ne kadar seviyorsam, o kadar sevseydin beni.
Gel diyebilseydim
gelseydin.
hiç gitmeseydin!
sevmiyorum yağmurları artık. içim dışım toz duman!
gel de bir anlamı olsun fırtınaların. şimşekler yaralanmasın kelebeklerimin kanatlarını.
gel! ne olur. .
